"Dat ik dit mag doen,
dat ik het vertrouwen krijg jullie liefde vast te houden.
Dat ik er een kusje op mag geven en dan in vertrouwen terug kan blazen, naar jullie."
Jullie gaan trouwen. En weet je, trouwen is niet iets van twee mensen. Het is een samenkomen van werelden. Terugkijken op jeugd, opvoeding, familie, vriendschappen, keuzes, al wat je overkwam, hoe je overwon en daarna niet meer alleen kon. Of dat in elk geval niet wilde. En dat gaan we vieren, intiem en groots, met een feest dat niet op de dansvloer- maar in de trouwzaal begint.
Want de trouwambtenaar communiceert met kinderen, dieren, stille emoties en dieperliggende letters.
Ze spreekt Engels, ingestudeerd Italiaans en oorverdovend geluidloos.
Ze vertaalt en verhaalt. Reist over landsgrenzen en binnenin harten.
Liefde is overal, in onverwachts vertrouwen. In alle vormen en op elk moment. Hier proost ik met jullie op, ik glim en glunder mee en ben onderwijl zo trots en geroerd dat ik hier sta. Dat ik dit mocht zien- en zijn. Dat zachte gangpad door de wei, de muziek, de mensen, de vogels en de wind. Die bruid die weggegeven wordt, maar altijd blijven zal. Die jongeman die zijn liefde op schoot trekt tijdens het tekenen van de akte..
En dan mijn droge mond, van vervoering en opwinding… Dat ik dit mag doen, het vertrouwen krijg die liefde weer te geven. In al haar luchtigheid, zweven en aardse nuchterheid. Straks rijd ik in stilte naar huis, naar mijn eigen geluk dat ik koester en bewaak. En ondertussen geniet ik na van wat wij hebben meegemaakt, zolang als mogelijk. En dat doe ik in stilte. Ik dans niet op jullie feest, maar wel in mijn gedachten.