Eva Schuurman is trouwambtenaar & ceremoniespreker,
op een betrokken wijze en met een immens inlevingsvermogen
maakt ze zinnen van woorden en tilt ze stiltes naar bulderlach en glunderende traan.
Begaan, bevlogen en zonder te jokken, gunnend en licht en met trouwe lachrimpels in haar gezicht.
Ze is tekstueel sterk vanuit haar brede schrijfachtergrond (columns, poëzie, liedteksten en proza)
en haar combinatie van kwetsbaarheid, humor en allesomvattende liefde raakt zowel luchtigheid als ernst.

Eva studeerde af aan de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie, won het concours om de Wim Sonneveldprijs en is Dichter des Achterhoeks. Ergens onderweg kwam ze Herman van Veen tegen en in hem vond ze een artisitiek vertrouwenspersoon, ze schrijven voorstellingen, boeken en liedteksten.
Maar vooral, en bovenal, is Eva lichtvoetig verliefd op de liefde.

Over haar weg van podiumkunstenaar naar schrijver, schreef Eva het volgende:
"Aan het einde van mijn opleiding ben ik heel voorzichtig via de zijkant van het toneel een trappetje afgelopen, waar ik op een klapstoeltje een kladblok en potlood vond. Het was prachtig en afgrijselijk en ik bleek bang genoeg om het niet te durven. En met dat ik opschrijven wilde dat ik klein was en mislukt, maakte mijn hoofd hele andere zinnen. Begon er iets te stromen dat al die tijd achter een dammetje op toestemming had gewacht. Ben ik eerst met mijn tenen, en daarna mijn alles in het water gestapt en op mijn rug gaan liggen. En gaan schrijven.

Want soms, soms is het gewoon simpel. Soms is het een andere vorm met een andere uitwerking. Soms is het de reis en niet de bestemming, soms mag je al je bagage achterlaten omdat alles gewoon in je rugzak past. Soms is het een liefde die je optilt en een gezicht dat je begrijpt, een kind dat je knuffelt en hond die zijn hoofd scheef naar je opsteekt. En soms, soms is het een man met een viool en gouden haren die in antwoord op de vraag hoe je schrijver worden kunt, zegt: “Eef, dat ben je al.”